Benim bir meleğim var OTİZMLİ… O, % 90 Engelli…
Her 3 Aralık da ve 2 Nisan Otizm farkındalık günlerinde oğlumla ilgili yazardım hep, sonra uzun zaman ara verdim. Bu yaşına kadar Otizm adına bilinirliğini artırmak, toplumda tanınmasına katkı sağlamak adına yapmadığım hemen hiç birşey kalmadı. Bu arada Antalya Otistik Bireyler Derneği Başkanlığını da üstlendim 4 yıl boyunca ve farklı engelli dernekleri için de çalıştım gönüllü olarak ama çok yoruldum bir süredir herşeyden çektim elimi ayağımı, hayatta çok yormuştu beni. Gazeteci bir anne olarak Otizm ile baş etmeye çalışırken kendi yaşamımın yükü de çok ağırlaştığı için belki. Öyle de böyle de geçen zaman ile nehre karşı yüzmeye o kadar çok çabaladım ki, baktım hep aynı yerdeyim hatta suyun gücüne dayanamamış sürüklenmiş gitmişim.
Şu bir gerçek ki, Dünya var oldukça engel ve engellilik olgusu teknolojinin büyük bir hızla ilerlemesine rağmen uzuuunn yıllarca devam edecek. Engelli ailelerinin duvara tosladıkları ve gerçekle yüz yüze geldikleri o anın acısını çok çabuk atlatıp kendilerine ve çocuklarına acıyıp ağlamayı bırakıp biran önce melekleri için eğitim adına çabalamaları şart.. Özellikle de OTİZM için tek ve en büyük destek EĞİTİM, EĞİTİM ve EĞİTİMDİR.. Tüm çabalara rağmen hala toplumun % 50 si otizm nedir bilmiyor bu da otizmlilerin parkta, okulda, toplu taşımada hala dışlanması demek oluyor. Oysaki biz özel bireyler aileleri, farklılıklara saygı göstermeli ve artık yaşamın her alanında kapsayıcılığa geçilmeli diye düşünüyoruz.
Eğitim yaşı geçtikten sonra ise yetişkin olduklarında hayata katılımı sağlayan iş atölyeleri ve istihdamı için çabalamaları… Ha benim oğlumu sorarsanız iş ile ilgili herhangi bir gelişme sağlayamadık.. Akademik olarak okuma yazmasını sağlayamadık. İlaçları ve beslenme şekli nedeniyle Obez bir yetişkin ve hayatı hep rehberlikle geçecek biliyorum. Buna da şükrederek yaşamaya devam ediyorum.. Oğlumu ve hayatı bu şekilde kabullenerek sahip olduğum iyi taraflarına şükredip eksik yanlarını dert etmemeyi öğrendim. Hayatı böyle kabul ettim ve yavrumun varlığına şükrettim.
2021 Yılında gezmeyi ve yemeyi çok seven oğlum için adını MARTI koyduğum bir karavan edindim ve 2022 Yılında başka maceralara kucak açmaya hazırız… Dilerim ve isterim ki, bu alanda çaba gösteren tüm kader arkadaşlarımın yolu açık olsun çok büyük ilerlemeler çocuklarımız ve aileleri için olsun. Herşeye rağmen Otizmi yaşam biçimi olarak kabul edebilen herkese de selam olsun.
OĞLUMA
Sennn ahh sennn oğul, can oğul, canımın taaa içi oğull, melek 😇 oğull,
Bir yıl daha mı yaş aldın, saçına aklar düştü de farkına bile varmadın oğulll…
Annelik duygusunu ilk kez bana tattıran biricik oğul..
Annen bilemedi anneliği, sen OTİZM ile büyürken…
Anneni de deli ettin, çılgın ettin, mecnun ettin, melek ettin, şeytan ettin, yaktın yıktın kül ettin de, kendini iyi edemedin be oğull…
Bak, bastın 30.Yaşına göz kırpışı kadar çabuk ama yaşarken zorlukları, asırlarca uzun oğull…
Ne umutlar vardı uğruna lanet olası OTİZM yapistı yakamıza, bırakmadı gitti be oğull..
Nice ocağın çöküşüne sebeptir umutların katili, yavruların belasıdır OTİZM illeti..
Tut elimi bırakma anneni, melek oğull, can oğull…
Herseye rağmen bir yol vardır huzura giden ama bu Dünya dan uzak…
İşte orada OTİZM yok, otizmli yok koşulsuz SEVGİ bizlerle olacak melek oğull..
Annen, Nilhan TURAN
Yorumlar kapalı.