Son Dakika
16 Mayıs 2024 Perşembe
10 Mayıs 2012 Perşembe, 23:22
Nilhan TURAN
Nilhan TURAN nilhankirdi@hotmail.com Tüm Yazılar

KADIN, ERKEĞİN NAMUSU DEĞİL…

KADIN, ERKEĞİN NAMUSU DEĞİL…

 

   ‘Kadın erkeğin namusudur’ anlayışı; toplumu dilediği gibi yönetmek isteyen egemenlerin hastalıklı anlayışıdır. Onların ilahi ayetlerle kutsadıkları bu anlayış, insanları bölerek sömürüde sınır tanımayan amaçlarına daha kolay ulaşma projesinin temel felsefesidir.

   Gerçekte namus; insanı diğer varlıklardan ayıran ve insanı (kadın-erkek) insan eden temel erdemdir. Namus: Adalettir, özgürlüktür, yaşama hakkıdır, yaşama hakkına duyulan saygıdır, sevgidir, paylaşımdır, vefadır, doğruluktur. Namus bu erdemlere gönülden bağlılıktır.

   25 Kasım, kadına uygulanan şiddete dur demenin ve egemenlerin, insanları gerçek namus ve özgürlük inancından uzaklaştırma anlayışına başkaldırının günüdür.

   Özgürlüklerin unutturulmaya çalışıldığı bu topraklarda ‘törelerin’ yasa olmadığı, özgürlüklerin yaşandığı bir yaşam dileğiyle…

                                                       TÖRE

                                     İki kişi yürüyordu gecenin içine

                                     Gece siyah ay maviydi

                                     Ayın gölgesi düşmüştü gecenin yüzüne

 

                                     Kuşlar suskun

                                     Ağaçlar kederli

                                     Tutsak rüyasındaydı ırmak…

 

                                     Geceye inat dik duruyordu kadın

                                     Bırakmıştı eşiğine aşkın yükünü

                                     Sürüyüp götürüyordu geceyi…

                                     

                                     Kadınla giderken geleceği

                                     Yüzü bölünmüştü erkeğin

                                     Kadim bir sancıda kıvranıyordu yüreği

                                     Ağırdı yükü

                                     Kısır boz bulut gibi

                                     Çökmüştü boynuna töre

                                     Damarlarında can çekişirken kan

                                     Saklısında

                                     Aşkın ilk nişanı mendil

                                     Koynunda törenin fermanı

                                     Önünde sevdiği kadın

                                     Etrafında

                                     Akrebi intihara götüren

                                     Aşiretin ateşten çemberi

                                     Düşmüştü bir zehre

                                     Sürüklenip gidiyordu gecede…

 

                                     Bir ses düştü

                                     Sabrın son nefesine

                                     Kanada kalkan kuşlar gibi

                                     Saçları dalgalandı önce

                                     Kırılıp dökülen yaprak gibi

                                     Topraktan önce örttü yüzünü

                                     Yazgısının çığlığında

                                     Rüyaları ısmarlanırken kör kurşuna

                                     Beyaz teni ibret oldu yoz namusa…

 

                                     İki kişi kaldı gecede

                                     Ay maviydi yine

                                     Ayın gölgesi düşmüştü gecenin yüzüne          

                                     Kuşlar suskun ağaçlar kederli

                                     Tutsak rüyasındaydı ırmak…

                                                  

                                                                                  Akın Bir Yüzü De Siyahtır/

                                                                                    Mehmet Hanefi VURAL

 

Wordpress Haber Teması Tasarım ve Programlama: Bilgin